цы́ркуль, -я, мн. -і, -яў, м.

Інструмент для вычэрчвання акружнасцей, дуг, вымярэнняў і пераносу размераў на чарцяжы.

|| прым. цы́ркульны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вымярэ́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. вымярэ́нне вымярэ́нні
Р. вымярэ́ння вымярэ́нняў
Д. вымярэ́нню вымярэ́нням
В. вымярэ́нне вымярэ́нні
Т. вымярэ́ннем вымярэ́ннямі
М. вымярэ́нні вымярэ́ннях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

электраме́трыя, ‑і, ж.

Прыёмы і метады электрычных вымярэнняў.

[Ад слова электра... і грэч. metreō — вымяраю.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

антрапаме́р, ‑а, м.

Інструмент для навуковых вымярэнняў чалавечага цела.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трохвыме́рнасць, ‑і, ж.

Спец. Наяўнасці, трох вымярэнняў (даўжыні, шырыні і вышыні).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тэлеметры́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Аператар, які абслугоўвае апаратуру для тэлеметрычных вымярэнняў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

...метрыя, ‑і, ж.

Другая састаўная частка складаных назоўнікаў, якія маюць значэнне вымярэнняў, напрыклад: геаметрыя, планіметрыя.

[Ад грэч. metréō — мераю, вымяраю.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эпю́р, ‑а, м.

Спец.

1. Чарцёж праекцый, кропак, ліній, фігур, цел на плоскасці.

2. Назва графіка якіх‑н. вымярэнняў.

[Ад фр. épure — чарцёж.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стэрэо́метр, ‑а, м.

Прыбор для выканання па паземных фатаграфіях, аэраздымках і касмічных фотаздымках розных вымярэнняў адбіткаў аб’ектаў у працэсе іх стэрэаскапічнага разглядання.

[Ад грэч. stereos — цвёрды; прасторавы, аб’ёмны і metreō — вымяраю.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фотаграмме́трыя, ‑і, ж.

Тэхнічная дысцыпліна, якая распрацоўвае спосабы вызначэння формы, памераў і размяшчэння розных аб’ектаў у прасторы на аснове вымярэнняў іх фатаграфічных відарысаў.

[Ад грэч. phos, phōtós — святло, gramma — запіс і metréo — вымяраю.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)