вымака́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. вымака́нне
Р. вымака́ння
Д. вымака́нню
В. вымака́нне
Т. вымака́ннем
М. вымака́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вымака́нне ср. вымока́ние; см. вымака́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вымака́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле дзеясл. вымакаць — вымакнуць (у 1, 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вымока́ние вымака́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)