вылучэ́нец, -нца, мн. -нцы, -нцаў, м.

Перадавы супрацоўнік, вылучаны на якую-н. адказную работу.

|| ж. вылучэ́нка, -і, мн. -і, -нак.

|| прым. вылучэ́нскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вылучэ́нец

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. вылучэ́нец вылучэ́нцы
Р. вылучэ́нца вылучэ́нцаў
Д. вылучэ́нцу вылучэ́нцам
В. вылучэ́нца вылучэ́нцаў
Т. вылучэ́нцам вылучэ́нцамі
М. вылучэ́нцу вылучэ́нцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вылучэ́нец, -нца м. выдвиже́нец

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вылучэ́нец, ‑нца, м.

Разм. Радавы супрацоўнік (рабочы, селянін, служачы), вылучаны на адказную работу. У цэнтры аповесці «Таварыш Мінкін» — адна з самых тыповых фігур таго часу — вылучэнец з рабочых. Каваленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вылучэ́нец (БРС). Да вылучыць (гл. лучыць). Неалагізм, які ўзнік у 20‑х гадах для перадачы рус. выдвиженец (Гіст. мовы, 2, 258).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

выдвиже́нец вылучэ́нец, -нца м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вылучэ́нка, ‑і, ДМ ‑нцы, Р мн. ‑нак, ж.

Разм. Жан. да вылучэнец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)