выко́чванне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. выко́чванне
Р. выко́чвання
Д. выко́чванню
В. выко́чванне
Т. выко́чваннем
М. выко́чванні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

выко́чванне ср. выка́тывание; см. выко́чваць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

выко́чванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле дзеясл. выкочваць — выкаціць (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́кат м., прост. выко́чванне, -ння ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

выка́тывание​II выко́чванне, -ння ср.; прост. вытрэ́шчванне, -ння ср.; см. выка́тывать​II.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)