выгніва́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. выгніва́нне
Р. выгніва́ння
Д. выгніва́нню
В. выгніва́нне
Т. выгніва́ннем
М. выгніва́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

выгніва́нне ср. выгнива́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

выгніва́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. выгніваць — выгнісці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

выгнива́ние выгніва́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)