выбыццё́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. выбыццё́
Р. выбыцця́
Д. выбыццю́
В. выбыццё́
Т. выбыццём
М. выбыцці́

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

выбыццё ср. выбы́тие;

з прычы́ны ~цця́ — по причи́не выбы́тия

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

выбыццё, ‑я, н.

Дзеянне паводле дзеясл. выбыць (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́быць, -буду, -будзеш, -будзе; вы́будзь; зак. (афіц.).

Перастаць знаходзіцца або лічыцца дзе-н.

В. з горада.

В. у камандзіроўку.

В. са строю.

|| незак. выбыва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. выбыццё, -я́, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

выбы́тие выбыццё, -цця́ ср.;

за выбы́тием з прычы́ны выбыцця́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)