выбаўле́нне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
выбаўле́нне |
| Р. |
выбаўле́ння |
| Д. |
выбаўле́нню |
| В. |
выбаўле́нне |
| Т. |
выбаўле́ннем |
| М. |
выбаўле́нні |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
выбаўле́нне ср., разг.
1. выма́нивание; выта́скивание;
2. выта́скивание (с трудом);
3. выруче́ние;
1-3 см. выбаўля́ць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
выбаўле́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. выбаўляць — выбавіць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
выма́нивание
1. выманта́чванне, -ння ср., выду́рванне, -ння ср.;
2. вызыва́нне, -ння ср., выкліка́нне, -ння ср., выбаўле́нне, -ння ср.; см. выма́нивать;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Вы́бавіць ’выманіць, выцягнуць’ (БРС, КТС) ’выратаваць’ (КЭС, лаг.), ’з вялікімі цяжкасцямі дастаць што-небудзь або каго-небудзь з цяжка праходнага, загубнага месца, увогуле з загубных умоў’ (Янк. I), рус. ’избавить’ (Гарэц., Яруш.); ’вызваліць’ (Жд., 1), выбаўляць (Гарэц., Др.-Падб.), выбавіцца ’выйсці, вызваліцца’ (Сцяшк., Нас. Доп.), выбаўленне рус. ’избавление’ (Гарэц.); параўн. яшчэ ў Скарыны: выбавил (Воўк–Левановіч, 400‑лецце, 282), выбавити, ужытае Скарыной паралельна да збавити, избавити (Сл., Ск., 1), што, магчыма, сведчыць пра кальку непасрэдна са ст.-слав. избавити; укр. ви́бавити, ст.-рус. выбавити, польск. wybawić. Ад бавіць, бавіцца ’затрымлівацца, цягнуць час, марудзіць’, адсюль выбавіць першапачаткова ’вывесці з такога стану або ўмоў’, ст.-бел. выбавяти ’вызваляць, выручаць’ з польск. wybawiać ’тс’ (Булыка, Запазыч., 72); параўн. бел. форму незак. тр. выбаўляць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)