вухла́сты
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
вухла́сты |
вухла́стая |
вухла́стае |
вухла́стыя |
| Р. |
вухла́стага |
вухла́стай
вухла́стае |
вухла́стага |
вухла́стых |
| Д. |
вухла́стаму |
вухла́стай |
вухла́стаму |
вухла́стым |
| В. |
вухла́сты (неадуш.)
вухла́стага (адуш.) |
вухла́стую |
вухла́стае |
вухла́стыя (неадуш.)
вухла́стых (адуш.) |
| Т. |
вухла́стым |
вухла́стай
вухла́стаю |
вухла́стым |
вухла́стымі |
| М. |
вухла́стым |
вухла́стай |
вухла́стым |
вухла́стых |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Вухла́сты ’з вялікімі вушамі’ (Нас., Гарэц., Др.-Падб., Байк. і Некр.). Адназоўнікавы прыметнік; параўн. галава́сты, спіча́сты (ад галава, спіца) з характэрнай суфіксацыяй; ад незафіксаванага *вухлы экспр. ’вушы’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ву́хла асудж. ’някемлівы, нездагадлівы чалавек’ (міёр., З нар. сл.). Вытворнае ад ву́х‑а, гл. вухла́сты; параўн. паўднёваславянскую паралель: макед. ушло, ушла ’лапавухі чалавек’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)