ву́ханне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. ву́ханне
Р. ву́хання
Д. ву́ханню
В. ву́ханне
Т. ву́ханнем
М. ву́ханні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ву́ханне ср., см. ву́хканне

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ву́ханне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. вухаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ву́хаць, -аю, -аеш, -ае; незак.

Тое, што і вухкаць.

|| наз. ву́ханне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гу́канье ву́хканне, -ння ср., ву́ханне, -ння ср.; гука́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)