ву́сцішны, -ая, -ае (разм.).

1. Ціхі, спакойны.

В. лес.

2. Страшны, жудасны.

Адной у хаце стала вусцішна (прысл.).

|| наз. ву́сцішнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ву́сцішны

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. ву́сцішны ву́сцішная ву́сцішнае ву́сцішныя
Р. ву́сцішнага ву́сцішнай
ву́сцішнае		 ву́сцішнага ву́сцішных
Д. ву́сцішнаму ву́сцішнай ву́сцішнаму ву́сцішным
В. ву́сцішны (неадуш.)
ву́сцішнага (адуш.)		 ву́сцішную ву́сцішнае ву́сцішныя (неадуш.)
ву́сцішных (адуш.)
Т. ву́сцішным ву́сцішнай
ву́сцішнаю		 ву́сцішным ву́сцішнымі
М. ву́сцішным ву́сцішнай ву́сцішным ву́сцішных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ву́сцішны разг. жу́ткий, стра́шный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ву́сцішны, ‑ая, ‑ае.

Разм.

1. Ціхі, спакойны. Апейка, едучы маўклівым, вусцішным лесам, доўга і радасна думаў. Мележ.

2. Страшны, жудасны. Вусцішная паныласць стаяла ў хаце. Марціновіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ву́сцішна,

Разм.

1. Прысл. да вусцішны. Лёгкі ранішні ветрык калыхаў загоны жыта,.. і яно ільснілася, выгіналася і роўна, вусцішна гуло. Сачанка.

2. безас. у знач. вык. Страшна, жудасна. [Стары:] — І да таго стала вусцішна, апанаваў такі жах, што і выказаць вам нельга. Пальчэўскі. Пасля гэтых успамінаў, цікавых, але звычайных, ідуць такія, ад якіх ажно неяк.. вусцішна. Брыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)