ву́лічны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. ву́лічны ву́лічная ву́лічнае ву́лічныя
Р. ву́лічнага ву́лічнай
ву́лічнае		 ву́лічнага ву́лічных
Д. ву́лічнаму ву́лічнай ву́лічнаму ву́лічным
В. ву́лічны (неадуш.)
ву́лічнага (адуш.)		 ву́лічную ву́лічнае ву́лічныя (неадуш.)
ву́лічных (адуш.)
Т. ву́лічным ву́лічнай
ву́лічнаю		 ву́лічным ву́лічнымі
М. ву́лічным ву́лічнай ву́лічным ву́лічных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ву́лічны в разн. знач. у́личный; (непристойный, грубый — ещё) площадно́й;

в. рух — у́личное движе́ние;

в. хлапчу́к — у́личный мальчи́шка;

~ная ла́янка — площадна́я брань

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ву́лічны, ‑ая, ‑ае.

1. Які адносіцца да вуліцы, знаходзіцца на вуліцы. Вулічных тратуары. Вулічны рэпрадуктар, ліхтар. □ Зося і Міхалка селі на вулічны камень, не ведаючы, куды падацца. Чорны. // Які адбываецца на вуліцы. Вулічных гульні. // Які выходзіць, вядзе на вуліцу. Вулічных вароты. Вулічнае акно.

2. Які праводзіць большую частку свайго часу на вуліцы; беспрытульны. Вулічных хлапчукі.

3. Уласцівы быту вуліцы (у 3 знач.); вульгарны. Вулічная мянушка. Вулічная лаянка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ву́ліца, -ы, мн. -ы, -ліц, ж.

1. У населеных пунктах: два рады дамоў і прастора паміж імі для праходу і праезду, а таксама сама гэта прастора.

Шырокая в.

Галоўная в. горада.

Апынуцца на вуліцы (таксама перан.: без жылля). Выкінуць на вуліцу (таксама перан.:

1) выселіўшы, пазбавіць жылля;

2) звольніць з работы, пазбавіць сродкаў існавання).

На пажар збеглася ўся в. (перан.: усе жыхары вуліцы; разм.). Будзе і на нашай вуліцы свята (прыказка: і для нас наступіць радасць, урачыстасць).

2. Месца пад адкрытым небам у процілегласць памяшканню.

На вуліцы такая відната.

3. перан. Асяроддзе, якое сваёй некультурнасцю, нявыхаванасцю дрэнна ўплывае на каго-н.

Дрэнны ўплыў вуліцы.

|| памянш. ву́лачка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

|| прым. ву́лічны, -ая, -ае (да 1 і 3 знач.).

В. рух (на вуліцах).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

газе́тчык, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Супрацоўнік газеты (разм.).

2. Вулічны прадавец газет.

|| ж. газе́тчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

у́личный в разн. знач. ву́лічны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ліхта́р, -ра́ м. фона́рь;

ву́лічны л. — у́личный фона́рь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

площадно́й ву́лічны; (непристойный) бры́дкі, непрысто́йны;

площадна́я брань ву́лічная (бры́дкая, непрысто́йная) ла́янка;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

радыёрэпраду́ктар, ‑а, м.

Тое, што і рэпрадуктар. Банадысю нават здалося, што з боку пасёлка даносіцца вясёлая Музыка — мажліва, там і сапраўды так моцна гучаў вулічны радыёрэпрадуктар. Хадкевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ліхта́р, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Асвятляльны прыбор у выглядзе шклянога футарала.

Вулічны л.

Электрычны л.

2. Шкляны праём у даху, а таксама зашклёны выступ у будынку.

3. Сіняк, кровападцёк пад вокам (разм.).

|| памянш. ліхта́рык, -а, мн. -і, -аў, м. (да 1 і 2 знач.).

|| прым. ліхта́рны, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)