ву́зкасць

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне

адз.
Н. ву́зкасць
Р. ву́зкасці
Д. ву́зкасці
В. ву́зкасць
Т. ву́зкасцю
М. ву́зкасці

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ву́зкасць ж., прям., перен. у́зость; см. ву́зкі

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ву́зкасць, ‑і, ж.

Уласцівасць вузкага (у 1–3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ву́зкі, -ая, -ае; вузе́йшы.

1. Невялікі ў шырыню, у папярочніку.

Вузкая дарога.

Вузкае месца (перан.: пра цяжкасці ў ажыццяўленні чаго-н.).

2. Вельмі цесны, недастаткова прасторны.

В. рукаў.

Кашуля вузкая ў грудзях.

3. Які ахоплівае нямногае, нямногіх, абмежаваны.

Вузкая спецыяльнасць.

Вузкае кола сяброў.

Вузкая нарада.

4. перан. З абмежаванымі поглядамі, інтарэсамі, недалёкі.

В. кругагляд.

|| наз. ву́зкасць, -і, ж. (да 1 і 4 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

у́зость прям., перен. ву́зкасць, -ці ж.;

у́зость у́лицы ву́зкасць ву́ліцы;

у́зость взгля́дов ву́зкасць по́глядаў.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цэхаўшчы́на, -ы, ж. (разм., неадабр.).

Замкнёнасць у межах сваёй прафесіі, прафесійная вузкасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

абыва́цельшчына, -ы, ж. (пагард.).

Вузкасць інтарэсаў, коснасць, адсутнасць шырокага кругагляду.

Трапіць у балота абывацельшчыны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цэхаўшчы́на, ‑ы, ж.

Разм. Замкнёнасць у межах сваёй прафесіі, прафесіянальная вузкасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абыва́цельшчына, ‑ы, ж.

Адсутнасць грамадскага кругагляду, вузкасць інтарэсаў, коснасць. Трапіць у балота абывацельшчыны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

секта́нцтва, ‑а, н.

1. Рэлігійны рух сектантаў, якія адышлі ад пануючай царквы. // зб. Сектанты, групы сектантаў. Барацьба з сектанцтвам.

2. Дагматызм, вузкасць і замкнутасць поглядаў, уласцівыя секце.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)