вужла́к
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
вужла́к |
вужлакі́ |
| Р. |
вужлака́ |
вужлако́ў |
| Д. |
вужлаку́ |
вужлака́м |
| В. |
вужла́к |
вужлакі́ |
| Т. |
вужлако́м |
вужлака́мі |
| М. |
вужлаку́ |
вужлака́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
вужла́к, -ка́ м., обл.
1. наро́ст;
2. желва́к
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вужла́к, ‑а, м.
Разм. Нарост на целе. Перасыпалі рукі Мазалёў вужлакі. Броўка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Вужла́к ’нарасць, жаўлак’ (БРС). Няясна. Магчыма, ад гуз, гузак ’нарасць, жаўлак, шышка’ з іншай суфіксацыяй і заменай г на в у выніку ўспрымання яго як пратэзы (гл., напр., вугнявіць з гугнявіць і дыял. вузыр ’камель снапа’ з гузыр ’тс’). Параўн. каш. gužel, gužlak ’шышка, нарасць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)