во́йчым
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
во́йчым |
во́йчымы |
| Р. |
во́йчыма |
во́йчымаў |
| Д. |
во́йчыму |
во́йчымам |
| В. |
во́йчыма |
во́йчымаў |
| Т. |
во́йчымам |
во́йчымамі |
| М. |
во́йчыме |
во́йчымах |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Во́йчым ’няродны бацька’ (Нас., КЭС, Гарэц., Др.-Падб.). Гл. айчым.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
айчым; войчым (абл.)
Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)
Раі́ць ’радзіць’ (ТСБМ; даўг., паст., Сл. ПЗБ; Бяльк.), ра́іцца ’радзіцца, прасіць парады’ (ТСБМ), ра́інне ’парада’ (Нас., Бяльк.). Аднакарэннае да ра́дзіць (гл.). I на месцы д, т з’яўляецца тыповай фанетычнай асаблівасцю беларускіх і польскіх гаворак, параўн. бел. дыял. айце́ц (рус. оте́ц), во́йчым (рус. о́тчим). Першапачаткова, відаць, у вытворным ст.-бел. радца > райца ’член рады’ (Ст.-бел. лексікон).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)