во́зка гл. вазіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

во́зка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. во́зка во́зкі
Р. во́зкі во́зак
Д. во́зцы во́зкам
В. во́зку во́зкі
Т. во́зкай
во́зкаю		 во́зкамі
М. во́зцы во́зках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

во́зка ж. (действие) во́зка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

во́зка (действие) разг. во́зка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

во́зка, ‑і, ДМ ‑зцы, ж.

Дзеянне паводле дзеясл. вазіць (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вазі́ць, важу́, во́зіш, во́зіць; незак., каго-што.

1. Тое, што і везці (але абазначае дзеянне, якое адбываецца не ў адзін час, не за адзін прыём або не ў адным напрамку).

В. дровы з лесу.

2. Катаць.

В. дзіця ў калясачцы.

|| наз. во́зка, -і, ДМ -зцы, мн. -і, -зак, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

важэ́нне ср.

1. во́зка ж.;

2. ката́ние; см. вазі́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)