Во́жыкі

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Во́жыкі
Р. Во́жыкаў
Д. Во́жыкам
В. Во́жыкі
Т. Во́жыкамі
М. Во́жыках

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

во́жык

‘жывёла’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. во́жык во́жыкі
Р. во́жыка во́жыкаў
Д. во́жыку во́жыкам
В. во́жыка во́жыкаў
Т. во́жыкам во́жыкамі
М. во́жыку во́жыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прыру́чаны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад прыручыць.

2. у знач. прым. Які стаў ручным, прывык да каго‑, чаго‑н. У адмыслова адбудаваных доміках і пячорах жылі ў іх прыручаныя вожыкі, вужы. Лынькоў. Клетку .. [Васілёк] павесіў у хаце і пасадзіў туды прыручанага грака. Лупсякоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)