вада́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. вада́ во́ды
Р. вады́ во́д
во́даў
Д. вадзе́ во́дам
В. ваду́ во́ды
Т. вадо́й
вадо́ю		 во́дамі
М. вадзе́ во́дах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гідрагра́фія, -і, ж.

Раздзел гідралогіі, які займаецца апісаннем і вывучэннем вод зямной паверхні.

|| прым. гідраграфі́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

падво́да, -ы, ДМ -дзе, мн. -ы, -во́д, ж.

Запрэжаны воз, калёсы.

Прыехаць на падводзе.

|| прым. падво́дны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бальнеало́гія, -і, ж.

Галіна медыцыны, якая вывучае лячэбнае выкарыстанне і ўздзеянне мінеральных вод і гразей.

|| прым. бальнеалагі́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вугляво́ды, -аў, адз. -во́д, -у, М -дзе, м.

Неабходныя для жыццядзейнасці арганічныя рэчывы, якія ўтрымліваюць у сабе вуглярод, кісларод і вадарод.

|| прым. вугляво́дны, -ая, -ае і вугляво́дзісты, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

біяфі́льтр, ‑а, м.

Збудаванне для біялагічнай ачысткі сцёкавых вод.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гідрагеало́гія, ‑і, ж.

Навука пра паходжанне, рух, уласцівасці і распаўсюджанасць падземных вод.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

се́птык, ‑а, м.

Спец. Басейн у каналізацыйнай сетцы для ачысткі сцёкавых вод.

[Англ. septie ад грэч. sēpticós — гніласны, гнойны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

крыні́ца, -ы, мн. -ы, -ні́ц, ж.

1. Натуральны выхад падземных вод на паверхню зямлі, а таксама вадаём, які ўтварыўся на месцы выхаду падземных натуральных вод.

Прынесці вады з крыніцы.

2. перан., чаго. Тое, што дае пачатак чаму-н., служыць асновай для чаго-н.

К. святла.

К. дабра.

3. Пісьмовыя помнікі, дакументы, на аснове якіх пішуцца навуковыя даследаванні (спец.).

Мовазнаўчыя крыніцы.

◊

Біць крыніцай — бурна развівацца, квітнець.

Жывая крыніца — пра тое, што існуе ў сваім першапачатковым, натуральным стане.

|| прым. крыні́чны, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ваяво́да, -ы, ДМ -дзе, мн. -ы, -во́д, м.

1. У Старажытнай Русі: начальнік войска, кіраўнік горада ці акругі.

2. На тэрыторыі Заходняй Беларусі з 1920 да 1939 г. і ў Польшчы: кіраўнік ваяводства.

|| прым. ваяво́дскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)