Ве́шкі

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Ве́шкі
Р. Ве́шак
Ве́шкаў
Д. Ве́шкам
В. Ве́шкі
Т. Ве́шкамі
М. Ве́шках

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ве́шка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ве́шка ве́шкі
Р. ве́шкі ве́шак
Д. ве́шцы ве́шкам
В. ве́шку ве́шкі
Т. ве́шкай
ве́шкаю		 ве́шкамі
М. ве́шцы ве́шках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Ля́шыць, ляшы́ць ’разбіваць участак зямлі на палосы’, ’пазначаць, ставіць тычкі, вешкі за сейбітам на загоне’ (Нас., Сцяшк., Бяльк., Гарэц., Юрч., Касп., Мат. Маг., Сл. ПЗБ, Янк. Мат., Нар. лекс., Нар. словатв.), ’праганяць барозны па засеяным полі для спуску вады’ (КЭС, лаг.). Да ляха́ 2 (гл.). Сюды ж ляшэннік ’той, хто лешыць’ (зэльв., Нар. словатв.; Юрч.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)