ветэрына́рыя, -і, ж.

Навука пра хваробы жывёл і іх лячэнне.

|| прым. ветэрына́рны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ветэрынары́я

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. ветэрынары́я
Р. ветэрынары́і
Д. ветэрынары́і
В. ветэрынары́ю
Т. ветэрынары́яй
ветэрынары́яю
М. ветэрынары́і

Іншыя варыянты: ветэрына́рыя.

Крыніцы: krapivabr2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ветэрына́рыя

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. ветэрына́рыя
Р. ветэрына́рыі
Д. ветэрына́рыі
В. ветэрына́рыю
Т. ветэрына́рыяй
ветэрына́рыяю
М. ветэрына́рыі

Іншыя варыянты: ветэрынары́я.

Крыніцы: biryla1987, krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ветэрына́ры́я ж. ветерина́ри́я

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ветэрынары́я, ‑і, ж.

Навука пра хваробы жывёл і іх лячэнне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ветерина́рия ветэрына́рыя, -рыі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ветэрына́р (КТС, БРС), сюды ж сапсаваныя дыялектныя формы віціна́р, веціна́р (КТС, Сцяшк. МГ, Мат. Гом.), а таксама ветэрынарыя, ветэрынарны, ветэрынарскі. У бел. мову запазычана з рус. < ням. Veterinär < лац. veterinarius < лац. veterīnus ’цяглавая скаціна’ < першасн. veheterinus < vehere ’ехаць’ (Фасмер, 1, 306; Шанскі, 1, В, 78; КЭСРЯ, 78; БЕР, 1, 138; Голуб-Ліер, 506).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)