ветэрына́рскі
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
ветэрына́рскі |
ветэрына́рская |
ветэрына́рскае |
ветэрына́рскія |
| Р. |
ветэрына́рскага |
ветэрына́рскай
ветэрына́рскае |
ветэрына́рскага |
ветэрына́рскіх |
| Д. |
ветэрына́рскаму |
ветэрына́рскай |
ветэрына́рскаму |
ветэрына́рскім |
| В. |
ветэрына́рскі (неадуш.)
ветэрына́рскага (адуш.) |
ветэрына́рскую |
ветэрына́рскае |
ветэрына́рскія (неадуш.)
ветэрына́рскіх (адуш.) |
| Т. |
ветэрына́рскім |
ветэрына́рскай
ветэрына́рскаю |
ветэрына́рскім |
ветэрына́рскімі |
| М. |
ветэрына́рскім |
ветэрына́рскай |
ветэрына́рскім |
ветэрына́рскіх |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ветэрына́рскі разг. ветерина́рский, ветерина́ра (род. п.)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ветэрына́р, -а, мн. -ы, -аў, м.
Спецыяліст па ветэрынарыі.
|| прым. ветэрына́рскі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Ветэрына́р (КТС, БРС), сюды ж сапсаваныя дыялектныя формы віціна́р, веціна́р (КТС, Сцяшк. МГ, Мат. Гом.), а таксама ветэрынарыя, ветэрынарны, ветэрынарскі. У бел. мову запазычана з рус. < ням. Veterinär < лац. veterinarius < лац. veterīnus ’цяглавая скаціна’ < першасн. veheterinus < vehere ’ехаць’ (Фасмер, 1, 306; Шанскі, 1, В, 78; КЭСРЯ, 78; БЕР, 1, 138; Голуб-Ліер, 506).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)