ве́рць

выклічнік

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

верць межд., обл. верть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

верць, выкл. у знач. вык.

Ужываецца паводле знач. дзеясл. вярцець — вярцецца, павярнуць — павярнуцца.

•••

Хоць круць-верць, хоць верць-круць — як ні рабі, няма выхаду.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Верць! — выклічнік, які азначае ’рэзкі паварот, хуткасць руху’ (КТС, Мядзв.). Укр. верть, рус. верть, серб. вр̏ц ’тс’. Адваротнае ўтварэнне ад *вертети па аналогіі да дзеясловаў, якія перадаюць гукаперайманні.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

верць-кру́ць

выклічнік

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

круць-верць

выклічнік

Крыніцы: piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

круць-верць, выкл. у знач. вык.

Ужываецца для абазначэння хуткіх рухаў, раптоўных паваротаў у розныя бакі. Сымон ні на хвілінку спакойна не ўседзіць. Круць-верць галавой ва ўсе бакі. Бядуля.

•••

Хоць круць-верць, хоць верць-круць — ці так ці гэтак, усё роўна.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

верть межд., обл. круць, верць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ліставерць ’пара лістападу’ (Нар. Гом.). Да ліст і верць, вярце́ць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

круць межд. в знач. сказ., разг. верть;

ён тут к. у другі́ бок — он тут верть в другу́ю сто́рону;

◊ хоць к.-верць, хоць верць-к. — как ни крути́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)