верхо́вный вярхо́ўны;
верхо́вный главнокома́ндующий вярхо́ўны галоўнакама́ндуючы;
Верхо́вный Сове́т СССР Вярхо́ўны Саве́т СССР;
Верхо́вный Суд Белару́си Вярхо́ўны Суд Белару́сі.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вярхо́ўны верхо́вный;
○ Вярхо́ўны галоўнакама́ндуючы — Верхо́вный главнокома́ндующий
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
галоўкаве́рх м. (вярхо́ўны галоўнакама́ндуючы) главкове́рх (верхо́вный главнокома́ндующий)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
главкове́рх (верхо́вный главнокома́ндующий) галоўкаве́рх, -ха м. (вярхо́ўны галоўнакама́ндуючы).
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Вярхо́ўны ’вышэйшы’ (БРС, КТС, Касп.), укр. верховний ’тс’, рус. верховный ’верхні’; ’тоўстае палатно са зрэб’я’; ’жыхар з вярхоўя ракі’; ’конны’, ст.-рус. верховный, вьрховьний, вьрьховнии, връховный ’верхні; ’вышэйшы, галоўны’; ’конны’; ’палацавы’ (з X ст.), славен. vrhǫ́ven, серб.-харв. вр̀ховни, макед. врховен, балг. върховен ’вярхоўны’. Да ст.-слав. прыметніка врьховьнии ’галоўны, вышэйшы’ (у царкоўным сэнсе). Відавочна, царкоўнаславянізм; гл. Шанскі, 1, В, 69. Утворана ад врьхъ і суф. ‑ьn‑ъ. Крукоўскі (Уплыў, 110) мяркуе, што бел. лексема — калька з рус. мовы.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
скліка́нне ср.
1. сзыва́ние; склика́ние;
2. созы́в м.;
Вярхо́ўны Саве́т СССР пе́ршага ~ння — ист. Верхо́вный Сове́т СССР пе́рвого созы́ва
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
сове́тI м. (орган государственной власти) саве́т, -та м., ра́да, -ды ж.;
Верхо́вный Сове́т ист. Вярхо́ўны Саве́т;
Сове́т Сою́за ист. Саве́т Саю́за;
Сове́т Национа́льностей Саве́т Нацыяна́льнасцей;
ме́стные сове́ты мясцо́выя саве́ты;
городско́й сове́т гарадскі́ саве́т;
райо́нный сове́т раённы саве́т;
областно́й сове́т абласны́ саве́т;
се́льский сове́т се́льскі саве́т;
Съезд Сове́тов ист. З’е́зд Саве́таў.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
суд м.
1. род. суда́ суд;
Вярхо́ўны С. — Верхо́вный Суд;
с. ідзе́! — суд идёт!;
адда́ць пад с. — отда́ть под суд; преда́ть суду́;
быць пад судо́м — быть под судо́м;
2. род. су́ду (мнение, заключение) суд;
с. гісто́рыі — суд исто́рии;
◊ сваі́м судо́м — свое́й вла́стью;
паку́ль с. ды спра́ва — пока́ суд да де́ло;
чыні́ць с. і распра́ву — твори́ть суд и распра́ву;
на няма́ і су́ду няма́ — посл. на нет и суда́ нет
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
суд
1. род. суда́ м.;
Верхо́вный Суд Респу́блики Белару́сь Вярхо́ўны Суд Рэспу́блікі Белару́сь;
Междунаро́дный суд ОО́Н Міжнаро́дны суд АА́Н;
находи́ться под судо́м быць пад судо́м;
предава́ть суду́ аддава́ць пад суд (суду́);
в день суда́ у дзень суда́;
суд че́сти суд го́нару;
това́рищеский суд тавары́скі суд;
2. (мнение, заключение) суд, род. су́ду м.;
вы́нести на суд обще́ственности вы́несці на суд грама́дскасці;
◊
на нет и суда́ нет посл. як няма́, то й дарма́; як няма́, дык няма́.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
саве́т м., в разн. знач. сове́т;
Саве́ты наро́дных дэпута́таў — Сове́ты наро́дных депута́тов;
Вярхо́ўны Саве́т — Верхо́вный Сове́т;
Саве́т Саю́за — ист. Сове́т Сою́за;
Саве́т Нацыяна́льнасцей — ист. Сове́т Национа́льностей;
мясцо́выя ~ты — ме́стные сове́ты;
Сві́рскі се́льскі Саве́т — Сви́рский се́льский Сове́т;
гарадскі́ с. — городско́й сове́т;
Саве́т рабо́чых, сяля́нскіх і салда́цкіх дэпута́таў — ист. Сове́т рабо́чих, крестья́нских и солда́тских депута́тов;
З’езд Саве́таў — ист. Съезд Сове́тов;
Саве́т Міні́страў — Сове́т Мини́стров;
Саве́т Наро́дных Каміса́раў — ист. Сове́т Наро́дных Комисса́ров;
Саве́т пра́цы і абаро́ны — ист. Сове́т труда́ и оборо́ны;
Саве́т Бяспе́кі ААН — Сове́т Безопа́сности ООН;
вучо́ны с. — учёный сове́т;
вае́нны с. — вое́нный сове́т;
педагагі́чны с. — педагоги́ческий сове́т;
С. старэ́йшын — Сове́т старе́йшин
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)