верту́н

1. (непоседа) разг. вярту́н род. вертуна́ м.;

2. (голубь) вярту́н, род. вертуна́ м.;

3. (водоворот) обл. вір, род. ві́ру м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вярту́н (род. вертуна́) м.

1. разг. верту́н, егоза́; непосе́да;

2. (голубь) верту́н;

3. (жук) вертя́чка ж.;

4. (болезнь сосны) верту́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Вярту́н ’жвавае дзіця’ (Жд., 3); ’непаседа, дураслівец’ (БРС, Шат.); ’вяртлявы чалавек’ (Бяльк.); ’від жука з сямейства Gyrinidae’ (БРС, КТС); ’турман’ (БРС); ’від хваробы хваіны’ (БелСЭ); ’вір’ (КТС). Укр. вертун ’вяртлявы чалавек, непаседа’; ’страказа’; ’турман’, вертуне́ць ’кажан’, рус. вертун ’непаседа’; ’кулік’; ’ручны свердзел’, свярдл. ’круглае палена’, кастр. ’мянёк’, урал. ’матыліца’, пск. ’ненадзейны, ветраны чалавек’, вертунок ’турман’. Усходнеславянскае ўтварэнне ад асновы вьрт‑ (vьrt‑) і суф. ‑ун (< unъ). Да вярце́ць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

попрыгу́н разг. скаку́н, -на́ м.; (вертун) вярту́н, род. вертуна́ м.; (непоседа) непасе́да, -ды м. и ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)