вендэ́та

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. вендэ́та
Р. вендэ́ты
Д. вендэ́це
В. вендэ́ту
Т. вендэ́тай
вендэ́таю
М. вендэ́це

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вендэ́та ж. венде́тта

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вендэ́та, ‑ы, ДМ ‑дэце, ж.

Звычай крывавай (кроўнай) помсты за забойства сваяка (у карсіканцаў і жыхароў вострава Сардзінія).

[Іт. vendetta — помста.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

венде́тта вендэ́та, -ты ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)