Ве́нгрыя

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Ве́нгрыя
Р. Ве́нгрыі
Д. Ве́нгрыі
В. Ве́нгрыю
Т. Ве́нгрыяй
Ве́нгрыяю
М. Ве́нгрыі

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

фо́рынт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

Грашовая адзінка ў Венгрыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

венге́рка

‘жыхарка Венгрыі’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. венге́рка венге́ркі
Р. венге́ркі венге́рак
Д. венге́рцы венге́ркам
В. венге́рку венге́рак
Т. венге́ркай
венге́ркаю		 венге́ркамі
М. венге́рцы венге́рках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ве́нгры, -аў, адз. венгр, -а, м.

Народ, які складае асноўнае насельніцтва Венгрыі.

|| ж. венге́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

|| прым. венге́рскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пу́шта, ‑ы, ж.

Назва травяністага лесастэпу ў Венгрыі.

[Венг. puszta.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гайду́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м. (гіст.).

1. Слуга, выязны лакей часоў прыгоннага права.

Панскі г.

2. Паўстанец-партызан на Балканах і ў Венгрыі ў эпоху турэцкага ўладарніцтва.

|| прым. гайду́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

каміта́т, ‑а, М ‑таце, м.

Найбольш буйная адзінка адміністрацыйна-тэрытарыяльнага дзялення ў Венгрыі.

[Ад лац. comitatus — вобласць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сапса́н, ‑а, м.

Драпежная птушка сямейства сакаліных, сапраўдны сокал. У Венгрыі правялі вопыты па выкарыстанню сокалаў-сапсанаў як вартаўніком. Матрунёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ве́нгры, ‑аў; адз. венгерац, ‑рца, м.; венгерка, ‑і, ДМ ‑рцы; мн. венгеркі, ‑рак; ж.

Народ, які складае асноўнае насельніцтва Венгрыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кронпры́нц, ‑а, м.

Тытул наследніка трона ў Германіі і Аўстра-Венгрыі да падзення ў іх манархіі (1918 г.). // Асоба, якая мела гэты тытул.

[Ням. Kronprinz.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)