ве́на, -ы, мн. -ы, вен, ж.

Крывяносны сасуд, па якім кроў рухаецца да сэрца.

|| прым. вяно́зны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Ве́на

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Ве́на
Р. Ве́ны
Д. Ве́не
В. Ве́ну
Т. Ве́най
Ве́наю
М. Ве́не

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ве́на

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ве́на ве́ны
Р. ве́ны ве́н
Д. ве́не ве́нам
В. ве́ну ве́ны
Т. ве́най
ве́наю		 ве́намі
М. ве́не ве́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ве́на I ж., анат. ве́на;

○ варо́тная в. — воро́тная ве́на;

по́лыя ве́ны — по́лые ве́ны;

ярэ́мная в. — яре́мная ве́на

ве́на II ср., ист. ве́но

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ве́на анат. ве́на, -ны ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ве́на г. Ве́на, -ны ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ве́на, ‑ы, ж.

Крывяносны сасуд, па якім кроў цячэ да сэрца.

•••

Полыя вены — дзве вены, якія ўпадаюць у правае перадсэрдзе.

[Лац. vena.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ве́на ’венца’ (Шатал.). Дыялектнае новаўтварэнне на базе суфіксальнага ве́нца (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вяно́зны гл. вена.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

варо́тны: ~ная ве́на анат. воро́тная ве́на

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)