ве́жавы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. ве́жавы ве́жавая ве́жавае ве́жавыя
Р. ве́жавага ве́жавай
ве́жавае		 ве́жавага ве́жавых
Д. ве́жаваму ве́жавай ве́жаваму ве́жавым
В. ве́жавы (неадуш.)
ве́жавага (адуш.)		 ве́жавую ве́жавае ве́жавыя (неадуш.)
ве́жавых (адуш.)
Т. ве́жавым ве́жавай
ве́жаваю		 ве́жавым ве́жавымі
М. ве́жавым ве́жавай ве́жавым ве́жавых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ве́жавы ба́шенный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ве́жавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да вежы. Вежавае акно. Вежавыя байніцы.

•••

Вежавы кран гл. кран ​2.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ве́жа, -ы, мн. -ы, веж і -аў, ж.

1. Высокае і вузкае архітэктурнае збудаванне.

2. Ахоўная браніраваная вышка для гармат і кулямётаў на суднах, танках і пад.

|| прым. ве́жавы, -ая, -ае.

В. кран.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ба́шенный ве́жавы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кран², -а, мн. -ы, -аў, м.

Механізм для пад’ёму і перамяшчэння грузаў.

Вежавы к.

Пад’ёмны к.

|| прым. кра́навы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

саракато́нны, ‑ая, ‑ае.

Грузападымальнасцю ў сорак тон. Магутны саракатонны вежавы кран мае вышыню добрых сорак метраў. Шыцік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Кура́нты ’вежавы або насценны гадзіннік з боем’ (ТСБМ, Нас.). Праз рус. мову з франц. courante ’бягучы’ (гл. Шанскі, 2, 8, 451).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

незако́нчаны, ‑ая, ‑ае.

Які не даведзены да канца; незавершаны. Незакончанае пісьмо. Незакончаная адукацыя. □ Высокі вежавы кран павольна рухаўся па рэйках, падаючы цэглу і раствор на рыштаванні незакончанага будынка. Хадкевіч.

•••

Незакончанае трыванне гл. трыванне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кран ​1, ‑а, м.

1. Прыстасаванне ў рэзервуарах для выпускання з іх вадкасцей або газаў у форме трубкі і вертыкальна ўстаўленай у яе металічнай рухомай пробкі з адтулінай. Водаправодны кран.

2. Прыстасаванне асобай канструкцыі для перакрыцця трубаправода.

[Гал. kraan.]

кран ​2, ‑а, м.

Механізм для захопу, пад’ёму і перамяшчэння грузаў. Пад’ёмны кран. Вежавы кран. Маставы кран.

[Ням. Kran.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)