Ваўча́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Ваўча́
Р. Ваўчы́
Д. Ваўчы́
В. Ваўчу́
Т. Ваўчо́й
Ваўчо́ю
М. Ваўчы́

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Ваўчо́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. Ваўчо́
Р. Ваўча́
Д. Ваўчу́
В. Ваўчо́
Т. Ваўчо́м
М. Ваўчы́

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Жо́ра ’жарабя’, жо́ря (Бяльк.). Памяншальнае ўсячэнне жарабя (гл. жарабец) з пераносам націску на першы склад. Для ўсячэння падставай магло быць падвядзенне пад мадэль кароткіх назваў малых жывёл (ягня, цяля, дыял. ваўча, казя, каця, Сцяц., Афікс. наз., 197), звязанае з усячэннем паўторнай суфіксацыі (параўн. ласянёнак і ласё, там жа, 201). Няясны націск. Не выключана кантамінацыя з жэрці (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)