ваўка́р
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ваўка́р |
ваўкары́ |
| Р. |
ваўкара́ |
ваўкаро́ў |
| Д. |
ваўкару́ |
ваўкара́м |
| В. |
ваўкара́ |
ваўкаро́ў |
| Т. |
ваўкаро́м |
ваўкара́мі |
| М. |
ваўкару́ |
ваўкара́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
ваўка́р, -ра́ м., разг.
1. (охотник на волков) волча́тник;
2. (о собаке) волкода́в
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
волча́тник (охотник на волков) разг. ваўка́р, -ра́ м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)