васьма́к
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
васьма́к |
васьмакі́ |
| Р. |
васьмака́ |
васьмако́ў |
| Д. |
васьмаку́ |
васьмака́м |
| В. |
васьма́к |
васьмакі́ |
| Т. |
васьмако́м |
васьмака́мі |
| М. |
васьмаку́ |
васьмака́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
васьма́к, -ка́ м., уст. четы́ре копе́йки
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
васьма́к, ‑а, м.
1. Гіст. Старажытная чатырохкапеечная манета.
2. Разм. Восьмая частка якой‑н. адзінкі вымярэння.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)