Варша́ўка

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Варша́ўка
Р. Варша́ўкі
Д. Варша́ўцы
В. Варша́ўку
Т. Варша́ўкай
Варша́ўкаю
М. Варша́ўцы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Варша́ўка ’гатунак бульбы’ (Янк. I, Шатал.). Мабыць, першапачаткова «варшаўская бульба». Параўн. укр. мазурки ’гатунак бульбы’, польск. дыял. warszawiaki ’тс’ (Карловіч, 6, 73).

Ва́ршаўка ’атора; машына для ачысткі ад мякіны змалочанага зерня’ (Янк. Мат.). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Арша́ўка ’гатунак бульбы’ (Янк. I). Гл. варшаўка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ме́мка ’варшаўка — гатунак бульбы’ (Янк. 1). Відаць, з немка < польск. niemka, параўн. польск. прудн. mʼymʼec ’немец’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)