вартаўні́чка
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
вартаўні́чка |
вартаўні́чкі |
| Р. |
вартаўні́чкі |
вартаўні́чак |
| Д. |
вартаўні́чцы |
вартаўні́чкам |
| В. |
вартаўні́чку |
вартаўні́чак |
| Т. |
вартаўні́чкай
вартаўні́чкаю |
вартаўні́чкамі |
| М. |
вартаўні́чцы |
вартаўні́чках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
вартаўні́чка ж., разг. (женщина-сторож) сторожи́ха; техни́чка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вартаўні́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.
Разм. Жанчына, якая прыбірае школу і наглядае за ёю; тэхнічка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)