варо́нка², -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж. (разм.).

Невялікая варона.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Варо́нка

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Варо́нка
Р. Варо́нкі
Д. Варо́нцы
В. Варо́нку
Т. Варо́нкай
Варо́нкаю
М. Варо́нцы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

варо́нка¹, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

Яма, утвораная разрывамі снарадаў, мін і пад.

|| прым. варо́начны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

варо́нка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. варо́нка варо́нкі
Р. варо́нкі варо́нак
Д. варо́нцы варо́нкам
В. варо́нку варо́нкі
Т. варо́нкай
варо́нкаю		 варо́нкамі
М. варо́нцы варо́нках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

варо́нка I ж. (от взрыва) воро́нка

варо́нка II ж. (молодая ворона) воро́нка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

варо́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Яма, утвораная разрывамі снарадаў, мін і пад. У варонках ад снарадаў поўна ржавай вады. Гурскі. Яшчэ да залпаў.. [Андрэй] заўважыў непадалёку свежую варонку ад бомбы. Кулакоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Варо́нка ’адтуліна; лаз на гару, ход у склеп і г. д.’ (Тарн., Маш., Сцяшк. МГ, Жд., 2); ’дупло’ (Шатал.). Укр. воро́нка, рус. воро́нка ’варонка’, ворона́ ’адтуліна ў карме судна, дзе праходзіць руль’, польск. wrona, wronka ’адтуліна ў бочцы’, чэш. vrana, vranka ’тс’, балг. вра́на ’корак, затычка’, серб.-харв. вра̑њ ’затычка ў бочцы’. Прасл. *vorna ’прылада для закрывання і адкрывання пасудзіны (затычка і адтуліна)’; утварэнне ад кораня *u̯er‑: *u̯or‑, які выступае ў прасл. *verti ’адкрываць, закрываць, утыкаць, хаваць’ (параўн. варо́ты) (Фасмер, 1, 354; Міклашыч, 382; Шанскі, 1, В, 167; Брукнер, 632 і інш.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

сі́ўка-варо́нка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. сі́ўка-варо́нка сі́ўкі-варо́нкі
Р. сі́ўкі-варо́нкі сі́вак-варо́нак
Д. сі́ўцы-варо́нцы сі́ўкам-варо́нкам
В. сі́ўку-варо́нку сі́вак-варо́нак
Т. сі́ўкай-варо́нкай
сі́ўкаю-варо́нкаю		 сі́ўкамі-варо́нкамі
М. сі́ўцы-варо́нцы сі́ўках-варо́нках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

сі́ўка-варо́нка, сі́ўкі-варо́нкі, ДМ сі́ўцы-варо́нцы, мн. сі́ўкі-варо́нкі, сі́вак-варо́нак, ж.

Тое, што і сіваваронка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сі́ўка-варо́нка ж., см. сіваваро́нка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)