варкава́нне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
варкава́нне |
варкава́нні |
| Р. |
варкава́ння |
варкава́нняў |
| Д. |
варкава́нню |
варкава́нням |
| В. |
варкава́нне |
варкава́нні |
| Т. |
варкава́ннем |
варкава́ннямі |
| М. |
варкава́нні |
варкава́ннях |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
варкава́нне ср., см. буркава́нне
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
варкава́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. варкаваць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)