ва́піць
‘бяліць што-небудзь вапнай’
дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
ва́плю |
ва́пім |
| 2-я ас. |
ва́піш |
ва́піце |
| 3-я ас. |
ва́піць |
ва́пяць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
ва́піў |
ва́пілі |
| ж. |
ва́піла |
| н. |
ва́піла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
ва́п |
ва́пце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
ва́пячы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Вапі́ць ’плакаць, быць’ (Нас.). Рус. вопить, ст.-рус. въпити, вопити, укр. вопити, чэш. úpěti, славац. upeť, балг. въпия, серб.-харв. ӳпити, ва̀пити, ц.-слав. въпити. Прасл. *vъpiti < *ъpiti з’яўляецца гукапераймальным. З прасл. слова была запазычана ў прагерманскую мову (Мартынаў, Лекс. взаим., 190–192). Гл. яшчэ Фасмер, 1, 349–350; Шанскі, 1, В, 160; БЕР, 1, 207–208; Скок, 3, 565; Махэк₂, 669, 705.
Ва́піць ’бяліць вапнаю’ (Касп.). Да вапа (гл. вапна).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)