вапнава́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. вапнава́нне
Р. вапнава́ння
Д. вапнава́нню
В. вапнава́нне
Т. вапнава́ннем
М. вапнава́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вапнава́нне ср., спец. известкова́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вапнава́нне, ‑я, н.

Спец. Дзеянне паводле знач. дзеясл. вапнаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вапнава́ць, -ну́ю, -ну́еш, -ну́е; -ну́й; -нава́ны; незак., што (спец.).

Уносіць у глебу вапну.

В. кіслую глебу.

|| наз. вапнава́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Вапнава́нне ’ўнясенне вапны ў глебу’ (КТС). Калька з рус. известкование (Крукоўскі, Уплыў, 119).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

известкова́ние спец. вапнава́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

правапнава́ць, ‑ную, ‑нуеш, ‑нуе; зак., што.

Спец. Правесці вапнаванне. [Дзямід Сыч:] — Чаму вы мяне раней не адлупцавалі, калі я не паслухаў вас і не правапнаваў зямлю? Паслядовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)