вандалі́зм, -у, м.

Няшчаднае разбурэнне, знішчэнне гістарычных помнікаў і культурных каштоўнасцей; варварства.

|| прым. вандалі́сцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вандалі́зм

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. вандалі́зм
Р. вандалі́зму
Д. вандалі́зму
В. вандалі́зм
Т. вандалі́змам
М. вандалі́зме

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вандалі́зм, -му м., ист., перен. вандали́зм

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вандалі́зм, ‑у, м.

Няшчаднае разбурэнне, знішчэнне помнікаў культуры, мастацтва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вандалі́зм (БРС). З рус. вандализм (Крукоўскі, Уплыў, 76) з франц. vandalisme ’тс’ (Шанскі, 1, В, 17).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вандали́зм прям., перен. вандалі́зм, -му м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)