ванда́лы, -лаў ист. ванда́лы

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ванда́л

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ванда́л ванда́лы
Р. ванда́ла ванда́лаў
Д. ванда́лу ванда́лам
В. ванда́ла ванда́лаў
Т. ванда́лам ванда́ламі
М. ванда́ле ванда́лах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ванда́л, ‑а, м.

1. толькі мн. (ванда́лы, ‑аў). Старажытнагерманскае племя, якое заваявала частку Рымскай імперыі і разграбіла Рым.

2. Той, хто разбурае помнікі культуры, мастацтва; варвар. // Пра некультурнага, грубага, цёмнага чалавека.

[Лац. vandali.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)