Валяр’я́ны

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Валяр’я́ны
Р. Валяр’я́н
Валяр’я́наў
Д. Валяр’я́нам
В. Валяр’я́ны
Т. Валяр’я́намі
М. Валяр’я́нах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

валяр’я́на

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. валяр’я́на
Р. валяр’я́ны
Д. валяр’я́не
В. валяр’я́ну
Т. валяр’я́най
валяр’я́наю
М. валяр’я́не

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Валяр’я́н

назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. Валяр’я́н Валяр’я́ны
Р. Валяр’я́на Валяр’я́наў
Д. Валяр’я́ну Валяр’я́нам
В. Валяр’я́на Валяр’я́наў
Т. Валяр’я́нам Валяр’я́намі
М. Валяр’я́не Валяр’я́нах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

зверабо́й ​1, ‑я, м.

Паляўнічы на марскога звера (маржа, цюленя і пад.). Не паспеў Рынтын дагаварыць, як адзін са зверабояў спрытна кінуў у шырачэзную цёмную спіну маржа гарпун. Бяганская.

зверабо́й ​2, ‑ю, м.

1. Травяністая лекавая расліна; святаяннік. Кволы ветрык даносіў з расяністага лугу водар валяр’яны, перамешаны з гаркавасцю лазы і зверабою. Кандрусевіч.

2. Гарэлка, настоеная на гэтай расліне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)