валю́тчык, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Спекулянт замежнай валютай.

|| ж. валю́тчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

валю́тчык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. валю́тчык валю́тчыкі
Р. валю́тчыка валю́тчыкаў
Д. валю́тчыку валю́тчыкам
В. валю́тчыка валю́тчыкаў
Т. валю́тчыкам валю́тчыкамі
М. валю́тчыку валю́тчыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

валю́тчык м., разг. валю́тчик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

валю́тчык, ‑а, м.

Разм. Той, хто займаецца незаконнымі валютнымі аперацыямі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Валю́тчык ’той, хто займаецца незаконнымі валютнымі аперацыямі’ (КТС). Суфіксальнае ўтварэнне ад валюта.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

валю́тчик разг. валю́тчык, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

валю́тчыца, ‑ы, ж.

Разм. Жан. да валютчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)