валье́ра, -ы, мн. -ы, -е́р, ж.

Абгароджаная пляцоўка для ўтрымання жывёлы, птушак (у заапарку і пад.).

|| прым. валье́рны, -ая, -ае.

Вальернае ўтрыманне звяроў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

валье́ра

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. валье́ра валье́ры
Р. валье́ры валье́р
Д. валье́ры валье́рам
В. валье́ру валье́ры
Т. валье́рай
валье́раю		 валье́рамі
М. валье́ры валье́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

валье́ра ж., спец. волье́р м., волье́ра

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

валье́ра, ‑ы, ж.

Абгароджаная пляцоўка для ўтрымання жывёлы, птушак. У вальеры.. [янот] прывык есці з кармушкі гатовы харч, які прыносіў яму чалавек. В. Вольскі.

[Фр. volière.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Валье́ра ’абгароджаная пляцоўка для звяроў або птушак’ (КЭС). Рус. вольер, укр. вольера, вольер, польск. woliera, чэш. voliera. Запазычана, відаць, праз польскае пасрэдніцтва (на што ўказвае род) з франц. vollere ’птушнік’ (Шанскі, 1, В, 155; Рудніцкі, 1, 473).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

волье́р м., волье́ра спец. валье́ра, -ры ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)