валда́йскі
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
валда́йскі |
валда́йская |
валда́йскае |
валда́йскія |
| Р. |
валда́йскага |
валда́йскай
валда́йскае |
валда́йскага |
валда́йскіх |
| Д. |
валда́йскаму |
валда́йскай |
валда́йскаму |
валда́йскім |
| В. |
валда́йскі (неадуш.)
валда́йскага (адуш.) |
валда́йскую |
валда́йскае |
валда́йскія (неадуш.)
валда́йскіх (адуш.) |
| Т. |
валда́йскім |
валда́йскай
валда́йскаю |
валда́йскім |
валда́йскімі |
| М. |
валда́йскім |
валда́йскай |
валда́йскім |
валда́йскіх |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Валда́й Валда́й, -да́я м. Валда́йская возвы́шенность Валда́йскае ўзвы́шша.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
узвы́шша, ‑а, н.
1. Узгорыстая або даволі высокая мясцовасць, якая ўзвышаецца над наваколлем. Арабіна стаяла на ўзвышшы, і ад яе да хаты полем вілася сцяжынка. Чорны. Нейкі час мы моўчкі суправаджаем .. [дзеда Хведара] вачыма, потым бяром рыбалоўныя снасці і ідзём да пазелянелага куста вярбоўніку на ўзвышшы. Ігнаценка. // У геаграфіі — гарыстая або ўзгорыстая мясцовасць, якая падымаецца над узроўнем мора больш як на 200 метраў. Валдайскае ўзвышша. Мазырскае ўзвышша.
2. Тое, што і узвышэнне (у 2 знач.). Зборная была прасторная, як абора. Па процілежным яе канцы, на ўзвышшы, адгароджаным балясамі, стаяў вялізны стол, абіты зялёным сукном. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)