вала́шка
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
вала́шка |
вала́шкі |
| Р. |
вала́шкі |
вала́шак |
| Д. |
вала́шцы |
вала́шкам |
| В. |
вала́шку |
вала́шак |
| Т. |
вала́шкай
вала́шкаю |
вала́шкамі |
| М. |
вала́шцы |
вала́шках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
вала́шка ист. вала́шка, -кі ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Вала́шка ’халодная зброя — шабля, клінок, кінжал’ (КТС). Да валашскі < валах ’жыхар Валахіі’ (Фасмер, 1, 269; Мартынаў, Лекс. взаим., 79–80).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)