валато́ўка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
валато́ўка |
валато́ўкі |
| Р. |
валато́ўкі |
валато́вак |
| Д. |
валато́ўцы |
валато́ўкам |
| В. |
валато́ўку |
валато́ўкі |
| Т. |
валато́ўкай
валато́ўкаю |
валато́ўкамі |
| М. |
валато́ўцы |
валато́ўках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
валато́ўка ж., обл., см. курга́н
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
валато́ўка, ‑і, ДМ ‑тоўцы; Р мн. ‑товак; ж.
Абл. Курган, у якім, паводле народных уяўленняў беларусаў, пахаваны легендарныя асілкі-волаты. На магілцы-валатоўцы Зарунеюць кветак руні. Зайдзе сонца, узыдзе сонца... Сні, таварыш, аб Камуне! Купала. Я часта прыпыняюся каля сталоў, Дзе разлажылі прадаўшчыцы зёлкі, Сабраныя з усіх лугоў, палёў, на скрыжаваннях і на валатоўках. Танк.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Валато́ўка ’курган’ (БРС, Касп., Шпіл., Яруш.); ’курган, дзе пахаваны волат’ (Інстр. III). Да валатовы < волат (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Валато́ўкі ’могілкі’ (Касп.). Да валатоўка ’курган’, параўн. аналагічнае ўтварэнне множнага ліку могілкі.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)