валаса́ты, -ая, -ае.

Пакрыты, аброслы валасамі.

Валасатыя рукі.

|| наз. валаса́тасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

валаса́ты

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. валаса́ты валаса́тая валаса́тае валаса́тыя
Р. валаса́тага валаса́тай
валаса́тае		 валаса́тага валаса́тых
Д. валаса́таму валаса́тай валаса́таму валаса́тым
В. валаса́ты (неадуш.)
валаса́тага (адуш.)		 валаса́тую валаса́тае валаса́тыя (неадуш.)
валаса́тых (адуш.)
Т. валаса́тым валаса́тай
валаса́таю		 валаса́тым валаса́тымі
М. валаса́тым валаса́тай валаса́тым валаса́тых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

валаса́ты волоса́тый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

валаса́ты, ‑ая, ‑ае.

Пакрыты, аброслы валасамі. З валасатага твару папа зірнулі на Крушынскага жартаўлівыя вочы. Бядуля. Голыя па локаць рукі [Томі] былі валасатыя, з рудымі плямінамі. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Валаса́ты ’праставалосы’ (Жд.). Да волас.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

волоса́тый валаса́ты;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

валаса́цік

‘валасаты чалавек’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. валаса́цік валаса́цікі
Р. валаса́ціка валаса́цікаў
Д. валаса́ціку валаса́цікам
В. валаса́ціка валаса́цікаў
Т. валаса́цікам валаса́цікамі
М. валаса́ціку валаса́ціках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

касма́ты, -ая, -ае.

1. 3 доўгай густой поўсцю; лахматы.

К. сабака.

Касматая шапка.

2. 3 доўгімі валасамі; валасаты.

Касматая галава.

|| наз. касма́тасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Пе́йсы ’бакі’ (мазыр., Мат. Гом.), ’патлы’ (светлаг., Мат. Гом.; ТС), ’валасы’ (хоцім., ЛА, 3); сюды ж пейса́ч, пейсмач, пейса́ты ’валасаты’ (ТС). Гл. пэйс, пэйсы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прымо́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

1. Дзеянне паводле дзеясл. прымачыць (у 2 знач.).

2. Лекавая вадкасць, якой замочваюць вату, марлю і пад. для прыкладвання да хворага месца. Свінцовая прымочка. □ Чорны валасаты дзед .. клаў ..[Юрыю] на галаву прымочкі, штогадзіны прыносіў піць. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)