валапю́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. валапю́к
Р. валапю́ка
Д. валапю́ку
В. валапю́к
Т. валапю́кам
М. валапю́ку

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

валапю́к, -а, м.

1. Адна з першых штучных моў, створаная ў Германіі ў 1879 г. І. М.Шлеерам; яе меркавалі выкарыстаць у якасці адзінай сусветнай мовы.

2. перан. Набор незразумелых слоў; тарабаршчына.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

валапю́к м., прям., перен. волапю́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

валапю́к, ‑а, м.

Створаная штучным шляхам мова, якую імкнуліся ў 19 ст. выкарыстаць у якасці міжнароднай. // перан. Разм. Набор незразумелых слоў; тарабаршчына.

[Ад англ. world — свет і speech — мова.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Валапю́к (БРС). Праз рус. волапюк з франц. (штучнае слова) < англ. world ’свет’ і speak ’гаварыць’ (Блох-Вартбург, 646; Скіт, 695; Шанскі, 1, В, 147).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

волапю́к прям., перен. валапю́к, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)