Валакі́ты ’частка сахі’ (рудзен., КЭС). Да валачы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

валакі́та

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. валакі́та
Р. валакі́ты
Д. валакі́це
В. валакі́ту
Т. валакі́тай
валакі́таю
М. валакі́це

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

досць нареч., прост. доста́точно, дово́льно, вво́лю, вдо́воль;

◊ госць не госць, а валакі́ты д. — погов. гость не гость, а хлопо́т хвата́ет

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

госць м. гость;

◊ бясе́дныя го́сці — зва́ные го́сти;

няпро́шаны г. — непро́шеный гость;

г. не г., а валакі́ты досць — погов. гость не гость, а хлопо́т хвата́ет

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)