ва́жанне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ва́жанне ва́жанні
Р. ва́жання ва́жанняў
Д. ва́жанню ва́жанням
В. ва́жанне ва́жанні
Т. ва́жаннем ва́жаннямі
М. ва́жанні ва́жаннях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ва́жанне ср. взве́шивание

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ва́жанне, ‑я, н.

Дзеянне паводле дзеясл. важыць (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ва́жыць, -жу, -жыш, -жыць; незак.

1. каго-што. Вызначаць вагу, узважваць.

В. збожжа.

2. Мець пэўную вагу (у 1 знач.).

Рыбіна важыць два кілаграмы.

|| наз. ва́жанне, -я, н. (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

взве́шивание узва́жванне, -ння ср., ва́жанне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)