вадаё́м

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. вадаё́м вадаё́мы
Р. вадаё́ма вадаё́маў
Д. вадаё́му вадаё́мам
В. вадаё́м вадаё́мы
Т. вадаё́мам вадаё́мамі
М. вадаё́ме вадаё́мах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мелкаво́дны, -ая, -ае.

Неглыбокі, з нізкім узроўнем вады (пра вадаёмы).

М. канал.

|| наз. мелкаво́днасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мнагаво́дны, -ая, -ае.

1. Паўнаводны (пра рэкі, вадаёмы).

Мнагаводныя рэкі Сібіры.

2. Багаты вадой; які добра арашаецца.

М. край.

|| наз. мнагаво́днасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

лімнало́гія, ‑і, ж.

Спец. Аддзел гідралогіі, які вывучае ўнутраныя воды (азёры, сажалкі і пад. вадаёмы).

[Ад грэч. limnē — стаячая вада, возера і logos — вучэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

возеразна́ўства, ‑а, н.

Аддзел гідралогіі, які вывучае ўнутраныя воды (азёры, сажалкі і пад. вадаёмы); лімналогія.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эладэ́я, ‑і, ж.

Вадзяная расліна сямейства жабінкавых, якая засмечвае сажалкі і вадаёмы; расце ў акварыумах.

[Грэч. helōdēs — балотны, helos — балота.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прато́ка, -і, ДМ -то́цы, мн. -і, -то́к, ж.

1. Бакавое адгалінаванае рэчышча, а таксама рукаў ракі, які злучае два вадаёмы.

Возера злучаецца з ракой пратокай.

2. Вузкая злучальная поласць, канал (спец.).

Жоўцевая п.

|| прым. прато́чны, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

малаво́дны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае мала вады (пра вадаёмы). Малаводная рака.

2. Бедны вадой, вільгаццю; які мала арашаецца (пра мясцовасць). Малаводныя раёны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сцёкавы, ‑ая, ‑ае.

1. Які сцякае куды‑н. Сцёкавыя воды.

2. Які мае сцёк (пра вадаёмы). Сцёкавае возера.

3. Прызначаны для сцёку чаго‑н. Сцёкавая труба.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мелкаво́ддзе, ‑я, н.

1. Нізкі ўзровень вады (у рэчцы, возеры і пад.), а таксама пара, калі вадаёмы мялеюць.

2. Месца (у рэчцы, возеры і пад.) з невялікай глыбінёй.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)