ваго́нка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
| Н. |
ваго́нка |
| Р. |
ваго́нкі |
| Д. |
ваго́нцы |
| В. |
ваго́нку |
| Т. |
ваго́нкай
ваго́нкаю |
| М. |
ваго́нцы |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ваго́нка ж., ед. и собир., плотн., разг. (доски) шалёвка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ваго́нка, ‑і, ДМ ‑нцы, ж., зб.
Разм. Вузкія тонкія дошкі спецыяльнай распілоўкі, якія выкарыстоўваюцца для абшалёўкі сцен і пры будаўніцтве вагонаў. Першае, што Шынкевічу кінулася на вочы, як толькі ён азірнуўся, — двухпавярховая школа на ўзгорку, абшытая вагонкай і пафарбаваная ў салатны колер. Паслядовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ваго́нка ’дошкі для вагонаў’ (Мат. Гом.); ’шалёўка’ (Інстр. II). Утворана з дапамогай суфікса ‑к‑ ад вагонны.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)